Pyjama

We horen het onszelf zeggen: “Aardige mensen daar in die winkel”. Het valt op en dat is jammer, nee, niet dat die mensen aardig zijn, maar dat het uitzonderlijk is. Gelukkig niet al te uitzonderlijk, maar uitzonderlijk genoeg om het bijzonder te vinden.
In de garage waar ik soms mijn auto heen breng, word ik altijd fantastisch geholpen. Het bedrijf wordt gedreven door twee mannen die in Turkije geboren zijn. Ze weten dat ik nooit sterk kan uitleggen wat er mis is met de auto, maar dat is geen probleem. Ze zijn zo vriendelijk dat ik er bijna verlegen van word. Toen ik vrijdag mijn auto kwam ophalen en hen bedankte voor de snelle service, zeiden ze dat ik altijd welkom ben. Nu kom ik liever niet in een garage, maar als die mannen zo innemend zeggen dat ik welkom ben, heb ik zin in een klein defect, zekeringetje of zoiets. Of zomaar: “Kunt u de boel even nakijken. Voor de zekerheid.”
Voor ergens welkom zijn ben ik gevoelig. Ik begrijp dat ouderen vanaf vandaag tussen 7.00 en 8.00 uur van harte welkom zijn in de supermarkt. Vanwege het virus. Het heet: ouderenuurtje. Ik ben er nog niet helemaal uit of ik oudere ben, maar doe mijn best het verschijnsel `ouderenuurtje’ sympathiek te vinden. In mijn kindertijd was er twee keer per week op televisie een kinderuurtje. Kon ik me enorm op verheugen. Of dat ook met het ouderenuurtje lukt, weet ik nog niet. Het is trouwens niet alleen voor ouderen, maar ook voor andere kwetsbare groepen – eveneens van harte welkom. 
Het heeft wat om je zo vroeg op de dag ergens welkom te voelen. Je begint dan anders aan het etmaal. 

Je hoeft als oudere niet per se in pyjama te winkelen. Op andere uren ben je ook welkom. Ja! Prachtige sensatie is het.