Pyjamabroek

De wintertijd geeft wat meer licht aan de prille ochtend. Ik sta graag vroeg op, maar doe dat sinds zondag iets makkelijker. Komt ook mijn motivatie om naar de fitnessclub te gaan ten goede. Vorige week had ik soms het gevoel dat ik midden in de nacht mijn sportkleren stond aan te trekken. Je zou het stoer kunnen noemen, maar ook uitsloverij.
Gelukkig is het nu weer anders. Net of het nog beetje zomer is.
Gisterochtend sta ik in de keuken naar de stille straat in dat mooie licht te kijken en zie aan de overkant een stewardess lopen, in een blauwe jas, de fiere kleur van de KLM. Dat blauw vind ik altijd aantrekkelijk, zeker op dat tijdstip van de dag. Ik teken er ook bij aan dat ik een zwak heb voor stewardessen, zonder dat ik dat uit kan leggen waarom. In een hand draagt ze een rugtas
Ze heeft een nadenkende manier van lopen. Dan hoor ik het geluid van een fiets, een erg oude fiets, dat hoor je aan het geluid. Er zit een jonge man op in ochtendjas, ook blauw, maar donkerder. Er steekt een pyjamabroek onderuit. Sloffen!
Duidelijk, hij komt voor haar, zij rekent op hem. Haast zonder vaart te minderen springt hij van zijn fiets, die op straat nog net niet in stukken valt. Zij laat haar rugzak vallen en loop met gespreide armen op hem toe, hij met gespreide armen naar haar. Het is een tafereel uit een film, je gaat er zacht van juichen.
Ze vallen in elkaars armen en blijven dan een tijdje zo staan, opgelucht gelukkig. Dan een kus die lang duurt. 
Daarna pakt ze haar rugzak en loopt met de man naar de fiets. Hij stapt op, zij gaat achterop zitten, de fiets houdt het. Ze slaat haar armen om zijn middel en zo rijden ze de dag in. Wat begint die innig! Cadeau van wintertijd.