Rústig

Het jaar heeft nog maar enkele weken te gaan. Er gebeurt voortdurend zo veel dat je nauwelijks ruimte hebt om aan het volgende te denken, maar soms lukt dat héél even wel.
Het televisieprogramma Blauw Bloed keert vanaf januari terug. Voor wie het niet kent, het behandelt het wel en wee van koningen en koninginnen, prinsen en prinsessen.
Ik kijk niet zo vaak televisie, maar als het even kon probeerde ik altijd een paar minuutjes van dat programma mee te pikken. In vorstenhuizen ben ik matig geïnteresseerd, maar ik werd er zo ontzettend rústig van. Blauw Bloed gaat in wezen immers over heel weinig, soms zelfs over niets, terwijl er toch de hele tijd van alles te zien is waarover met onvoorstelbaar diep ontzag gepraat wordt.
We zien koningin Máxima ergens op hokken hakken arriveren en even later heeft ze platte schoenen aan, want dan is ze over gehavende bestrating op weg naar bijvoorbeeld een eeuwenoud tempeltje. Over de wisseling van schoeisel komt er een intense uitleg. Heerlijk.
Wanneer onze koning en koningin in gezelschap van hun dochters op een evenement arriveren, wordt er niet gezegd dat de prinsessen ook zijn meegekomen, nee, “ze worden vergezeld door prinses Amalia, prinses Alexia en prinses Ariane”, drie keer prinses dus, opdat het duidelijk is dat ze alledrie prinses zijn.
Het programma zal worden gepresenteerd door Anne-Mar Zwart. Niet door Jeroen Snel! Echt waar! Lijkt me een ondoordachte beslissing. Jeroen Snel wás Blauw Bloed. Hij zat van top tot teen zo vol eerbied voor alles wat hij braafjes voor het voetlicht bracht, dat er van hemzelf nauwelijks iets overbleef. Daarom keek hij zó tragisch dat je als kijker het gevoel had dat het best goed met je ging.