Randje

Vorige week zag ik een interview met de burgemeester van Dordrecht. Uiteraard ging het over vandaag, Koningsdag. En uiteraard was de vraag of Dordrecht er kláár voor was. En uiteraard knikte de burgemeester tevreden. Het wordt een dag met een gouden randje, beloofde hij. Ja. Ook sprak hij over de zichtlocaties. Een nieuwe stijl bepaalt deze dag. Eerlijk gezegd ben ik even kwijt of dat vorig jaar ook het geval was. Volgens mij niet, anders had de interviewsters niet gevraagd: `Dus geen zeephellingen, koekhappen en toiletpotgooien?’ Drie keer antwoordde de burgemeester licht geamuseerd `U zegt het’. Eerlijk gezegd deed hij nogal afstandelijk over het hier opgesomde oer-Hollandse vertier, alsof hij daaraan écht niet moest denken. Nu kan ik me dat wel voorstellen, maar tot voor kort wisten we niet beter. Op Koninginnedagen werden in de uitverkoren steden en dorpen de feestelijkheden georganiseerd door comités die veronderstelden dat het grootste deel van het Nederlandse volk uit oernerveuze pretmakers bestond. Misschien is of was dat ook wel zo, maar ik dacht altijd vol medelijden aan de Koninklijke familie. Hoe evalueerde die tijdens de namiddagborrel de voorafgaande uren?  Vaak vroeg ik me af waarom alles zo ging als het ging. En nu vraag ik me af of we het op den duur gaan missen. De zeephellingen, bedoel ik. Het koekhappen, het gooien met toiletpotten. Het hoorde allemaal bij onze omgang met de Koninklijke familie die ook vrij kinderlijk was. Misschien worden de tijden zo dat we daar heimwee naar krijgen.