Recht

In mijn omgeving ben ik de enige die zich verzet tegen het continu bereikbaar moeten zijn. Met dat verzet voel ik me onderhand belachelijk, zelfs oud wanneer tijdens een gesprek het telefoontje lawaai begin te maken en ik zeg: `Je hóeft niet te reageren.’ Het is een nare opmerking, maar toch denk ik dat het waar is, maar ik heb geen zin meer erover te praten.
De Nederlandse werkgeversvereniging AWVN schiet me te hulp. Ik hoorde voor het eerst het woord `technostress’. Dat is wat werknemers overkomt die ook buiten werktijd op het mobieltje berichten over of van het werk lezen. Een woordvoerder van de AWVN zegt: `Mensen zijn voortdurend online en dat dwingt tot nadenken.’ Dat laatste mag natuurlijk niet!
In Duitsland kregen werknemers van BMW al een paar jaar geleden `het recht op onbereikbaarheid’. Ik rijd in een BMW uit 1994 en soms meen ik te merken dat die gemaakt is door mensen die niet altijd bereikbaar waren, maar misschien was dat in 1994 nog niet aan de orde. Mijn auto is dat in ieder geval vaak ook niet. Ik wil er iets van, maar de auto trekt zich daar niets van aan.
Mooi, hoor: het recht op onbereikbaarheid. Dat recht bevalt me zeer. Het probleem woedt niet alleen in de werksfeer. Mij wordt regelmatig verweten: `Ik heb je toch gebéld.’ (Heet dat nog wel bellen?) Dan zeg ik dat mijn mobieltje niet aan stond, want soms is dat zo. De ander: `Ja, maar ik heb je gebéld.’ Ik ben allergisch voor onredelijkheid. Het probleem van onredelijkheid is dat het bijna altijd om een kwestie gaat die nooit in rust behandeld kan worden.
Ik vind het een prachtig voornemen voor deze zomer: werken aan het recht onbereikbaar te zijn. Ik wil opgeruimd aan de herfst beginnen. En vrolijk.