Rechtop

Was maar een klein artikel in deze krant dinsdag, maar er stond een keiharde kop boven: ‘Schoolbank bron van lichamelijke ellende’. Ik was meteen bij de les en dacht aan de secundaire arbeidsvoorwaarden in mijn leerplichttijd. De schoolbank was een van die secundaire voorwaarden.
In het artikeltje van dinsdag las ik dat kinderen rug- en nekklachten kregen. Komt door onderuitgezakte houding.
Is een schoolbank nog wel een schoolbank? In het artikel was sprake van tafels en stoelen in verschillende hoogtes. Ongetwijfeld kun je daar beter in hangen dan in een schoolbank.
Volgens mij heet een schoolbank alleen nog maar zo, maar is het geen echte schoolbank. Tijdens mijn werkzame leven op de basisschool (lagere school) was de schoolbank een vijandig meubel uit één stuk. Het zitgedeelte zat vast aan het tafeltje. En eerlijk gezegd kon je er niet onderuitgezakt in zitten. Gewoon zitten was al niet behaaglijk, om maar eens een woord te gebruiken dat er niets mee te maken heeft, maar als je je onderuit liet zakken, deed dat pijn. Toch deed je dat soms, uit protest of woede of melancholie of om andere leerlingen na te doen.
De onderwijzer riep dan: “Rechte rug, ja!” Of als het een aardige was: “Mooi rechtop zitten, jongens.” Ik zat op een jongensschool. Gescheiden onderwijs moest toen van God, dacht men. Ik keek weleens bij de meisjesschool naar binnen en de meisjes zaten uit zichzelf rechtop. Onderuit zakken kwam niet bij hen op. Dat is aan die generatie vrouwen nog steeds te merken.
De eerste tafels en stoelen kwamen pas halverwege het gymnasium. Op zo’n stoel kon je pas lekker onderuitzakken, maar als je dat deed, werd je de klas uit gestuurd. Het echte leven was enorm begonnen.