Reep

Natuurlijk hebben pakketbezorgers het moeilijk! Tegen een te gering salaris moeten ze veel te veel doen, terwijl hun werkgever ons juist stimuleert de pakjes te bestellen. Niet alleen hun werkgever, maar de bedrijven waar die pakjes vandaan komen. Dat laatst is begrijpelijk, maar ik zeg het vaker: bezoek aan een winkel is natuurlijk ook mogelijk, en dan bedoel ik dus een winkel met een deur en iemand die iets tegen je zegt, als je binnenkomt, en dan liever niet meteen op orkaansterkte: “Kan ik u helpen?”. 
Ik heb veel hulp nodig, niet alleen in winkels, maar ik geef het bij voorkeur zelf aan (`signaal’). Wel graag vriendelijkheid. Zelf kan ik op botheid zo afknappen dat ik denk: ik laat wel een pakketje komen. Hier ligt een taak voor mensen die het in winkel voor het zeggen hebben: personeel aannemen dat niet snauwt en grauwt. Ik denk dat dat gaat schelen. Verlicht beslist de werkdruk van de pakketbezorgers.
We zijn gek op tips. Er zijn tips te lezen en te horen om het pakketbezorgers makkelijker te maken, zoals thuis zijn als het pakket wordt bezorgd. En liever niet op wc en onder de douche, denk ik erbij. 
Die tip vind ik nog niet zo fascinerend als de tip een chocoladereep bestellen die voor de bezorger is. Dus de pakketbezorger die het al zo druk heeft, krijgt er extra pakketjes bij waarin een reep zit die hem moet bedanken voor het bezorgen. Leg dat eens uit aan iemand die van niets weet. 
Het verpakken en verzenden van die reep is best duur (`prijskaartje’), maar PostNL geeft er korting op. Dus geen normaal salaris, maar een tegemoetkoming voor mensen die de bezorgers bedanken voor wat ze ondanks dat salaris toch maar mooi doen. Grappig. Dat zeggen we dan: grappig.