Regenvlagen

Vandaag verschijnt er een nieuw verhaal over Olivier B. Bommel en Tom Poes. Dat is nogal wat. Het verhaal is niet geschreven door Marten Toonder, want die is al jaren dood, De tekeningen zijn gemaakt door Henrieke Goorhuis en de tekst is van Henk Hardeman, die we kennen als schrijver voor de jeugd. Ik zag een van de tekeningen en daar is niets mis mee, zoals dat heet, maar ik denk toch dat ik na een paar pagina’s ineens heel erg zie dat hier niet de magistrale Toonder aan het werk is geweest. Kan ook niet anders. Het verhaal heet Het lastpak, wat een prima Toonder-titel is. Ik ga het zeker lezen, want ik ben liefhebber. Maar juist omdat ik liefhebber ben, stel ik het nog even uit, want natuurlijk ben ik bang voor een teleurstelling.
Minstens eens per week pak ik een Bommel uit de boekenkast. Ik ben eraan verslaafd en verdwijn tijdens de eerste zinnen al in de wereld die Toonder wil oproepen. Ik citeer een eerste zin: “Op een dag in het najaar draaide de wind naar het zuidwesten en begon gierend de bladeren van de bomen te rukken, terwijl hij regenvlagen voor zich uit dreef.” Ik zak dan wat dieper weg in mijn leesstoel en als het zomer is, wordt het ter plekke herfst en als ik zo’n zin in de herfst lees, wordt die nog intenser dan die al is.
Toen ik nog niet kon lezen, las mijn vader me de avonturen van Bommel voor. Iedere dag stond er een aflevering in de krant. Mijn vader las me graag voor en ik hoorde toen voor het eerst dat woorden niet alleen informatie doorgeven, maar zelf ook iets wonderlijks kunnen betekenen. Was een belangrijke ontdekking.
Ik denk altijd aan mijn vader als ik Bommel lees. Morgen zou hij 93 zijn geworden. De dag begin ik met een Bommelverhaal.