Register

Op de eerste maandag van dit jaar werd ik gebeld door een man die zei dat hij Robin heette. En dat hij wilde praten over mijn lopende energierekening. Dat was geen onderwerp dat me interesseerde, bovendien had ik helemaal geen verstand van mijn lopende energierekening, ik zei dus dat ik daarover niet wilde praten. Robin vroeg of het een andere keer kon. Waarom ik het riep, weet ik niet, maar ik riep: `Bel in de herfst maar terug.’ Vervolgens verbrak ik de verbinding. Ik was daar op een vreemde manier tevreden over en ook dacht ik aan de herfst van 2017, maar eerst zou de lente komen en daarna de zomer. Ik voelde me ineens midden in een zee van tijd staan en kreeg enorme zin in van alles.
In dezelfde week kwam er een telefoontje van een vrouw die haar naam niet noemde, maar zei dat ze namens het Wereld Natuur Fonds even met me wilde spreken. En of dat uitkwam? Ik vind het Wereld Natuur Fonds een sympathieke instelling, ik geef er ook geld aan, maar mijn hoofd stond er niet naar. Dat zei ik ook. Dat ik bezig was met iets dat me tot maart in beslag nam. Of ze dan kon terugbellen? Ze zei dat dat niet kon. De uiterste datum waarop ze een gesprek kon inplannen was 9 februari. Ik stelde voor dat ze dan weer contact opnam en dat we dan voor een datum in maart gingen kiezen. Dat vond ze goed. Ze wenste me een prettige dag. Ik haar ook. Ze sloot af met de mededeling dat ik aan de lijn kon blijven en me dan kon opgeven voor het bel-me-niet-register. Ik had zin in dat register en bleef aan de lijn, maar er gebeurde niets. Ik verbrak de verbinding, nou ja, verbinding, ik zette het telefoontje uit.
Steeds vaker reageer ik niet als de telefoon gaat. Ik word steeds afweziger.