Rem

Wat is dat toch? Telkens als ik een bericht over het rijexamen lees of hoor, moet ik sterk op mij ademhaling letten. Ja, natuurlijk weet ik hoe dat komt, maar ik wil me er graag voor afsluiten, wat helaas niet lukt.
Tijdje geleden ging het over leerlingen van een middelbare school in Limburg van wie het eindexamen ongeldig werd verklaard. Dat vind ik erg voor die jongens en meisjes, maar ik denk ook aan mijzelf. Niet dat ik bang ben dat mijn eindexamen uit 1972 ineens ongeldig is, nee, maar mijn rijexamen. Dat bekend wordt gemaakt dat alle rijexamens afgenomen rond en op 1 juni 2005 in het westen en oosten van het land helaas over moeten, want na een lang en geheim onderzoek is vast komen te staan dat in de regio’s een epidemische onbevoegdheid onder de rijexaminatoren woedde.
Kandidaten uit die tijd dienen voor het einde van het jaar opnieuw examen te doen, met speciale frustratiekorting. 
Ik zeur te vaak over dat rijexamen omdat het de ergste examens in mijn leven waren – meervoud, want ik legde het 7 keer af. Nooit kon ik denken: ach, het is maar een examen. Ik hoef geen enkele moeite te doen weer de felle zenuwen te voelen.
Het bericht over rijexamens dat ik deze dagen hoorde was dat veel examens voortijdig worden afgebroken omdat kandidaten levensgevaarlijke situaties veroorzaken.
Ik wil niet zeggen dat ik dit ook 6 keer heb meegemaakt, althans niet wanneer we het over levensgevaarlijke situaties hebben. Wel was het vaak na een minuut of 10 duidelijk dat het examen verder geen zin had. De examinator moest op de rem trappen of zei alleen maar bars: “Nee, zo moeten we dat echt niet doen.” De rest van de rit zwegen we dan. Die schrale stilte voel ik zo weer in mijn keel.