Reparatie

Soms weet je meteen dat iets niet aan je besteed is, terwijl je vaag zou willen dat het wel zo was. Bijvoorbeeld het apparaat dat je verbindt met je mobieltje en dat je in staat stelt iemand te kussen die ver weg is. Voorziening ziet er niet aantrekkelijk uit, zoet van kleur met bleke lippen. Daar moet je een kus op drukken, een kuise, je tong doet niet mee. En iemand aan de andere kant van de wereld die ook zo’n apparaat heeft, voelt je kus en kan ook terug kussen. Chinese uitvinding. Verkoop gaat voorspoedig.
Zoals vaak moet ik denken aan wat mijn moeder tegen me zei als ze van zoiets hoorde, altijd met blije verbazing: `Wat kunnen ze toch véél, jongen.’ 
Ik kan zo een stuk of tien redenen bedenken waarom ik geen dwingend verlangen voel het apparaat te bezitten. Een ervan ligt voor de hand: als je gewend bent in het echt te kussen is alles wat minder echt aanvoelt, ontzettend matig.
Bovendien vraag ik me af wat te doen als het ding stuk gaat. Heb ik met alle apparaten. Zodra ze in huis zijn, verplaats ik me onmiddellijk in het moment waarop ze de geest geven. Heeft ook te maken met mijn omgang ermee.
In het journaal hoorde ik eergisteren Frans Timmermans een oproep doen kapotte apparatuur niet meteen te vervangen door nieuwe. Nee, eerst nagaan of reparatie mogelijk is. Frans Timmermans is heel hoog in Europa, dus als hij met zoiets komt, is het menens.
Als ik met een kapot apparaat terugga naar de winkel, lukt het me nooit het hersteld te krijgen. Merk ik al bij binnenkomst: de winkelier kijkt niet naar mij, maar met bittere concentratie naar het apparaat. Ben ik nog niet eens bij de toonbank. De gang erheen met een stuk kusapparaat zal voor diepe zelfhaat zorgen.