Rijk

Opmerkelijk en fijn detail in het journaal gisterochtend: koningin Elizabeth kon moeiteloos een bougie in een auto vervangen. Of hiervan beelden bestaan weet ik niet, ik zou ze graag zien. Als ze iets informeels deed (paardrijden, wandeling met hondje), bleef ze toch haar koninklijke uitstraling houden. Tijdens het vervangen van een bougie verbleekte die ongetwijfeld niet. 
Donderdag in de namiddag was ik op een feestje van de uitgeverij die voor mijn boeken zorgt. Het bericht van haar dood verspreidde zich overrompelend. Iedereen was even onder de indruk. Ze was een van de gezichten van onze tijd, in mijn geval van de tijd van mijn hele leven.
Bij ons thuis werd lang geleden de Katholieke Illustratie gelezen, een razend populair weekblad toen. Iedere week stond er wel iets in over koningin Elizabeth. Er was ook altijd wat te melden. In mijn beleving reisde ze dagelijks naar een uithoek van het Britse rijk. Bij het verslag van haar belevenissen stonden ook sterke foto’s afgedrukt die zeker door mijn moeder aandachtig werden bekeken. Je had Farah Diba, Jackie Kennedy en in een sympathieke figurantenrol koningin Anne Marie van Griekenland, maar Elizabeth torende boven hen uit. Bovendien blééf ze, in een wereld die onstuitbaar veranderde.
De serie The Crown volgde ik met genoegen en daarin zag je soms, en dat was goed gedaan, dat er ergens in haar gedachten een ander leven was, vol vrijheid, avontuurlijke vergezichten, Schotse gezelligheid, veel paarden en snelle auto’s waaraan ze lekker kon sleutelen. Ik wilde eraan toevoegen: waar ze zichzelf kon zijn. Maar dat was ze wel, denk ik. Vanaf het moment dat ze haar rol accepteerde. Daarom natuurlijk wel die melancholie.