Rijsttafel

Het kan goed zijn dat we weer eens of voor het eerst nadenken over wat essentieel is en wat niet. Voor ondernemers vind ik het erg, maar zelf ben ik blij dat tuincentra als niet-essentiële winkels bestempeld zijn. Soms moet ik erheen en de nacht ervoor kan ik van tegenzin bijna niet slapen. Ik moet een rozenstruik voor op het dakterras kopen, wat ik een poëtisch artikel vind, maar eer ik in zo’n bedrijf op mijn bestemming ben, komt er zoveel lelijkheid op me af dat ik er tranen van in de ogen krijg, en zo kun je natuurlijk niet door een tuincentrum lopen. Nu kan ik, geloof ik, zeggen: “Nee, ik ga niet mee, want ik verdraag niet-essentiële winkels niet meer.“ Natuurlijk overdrijf ik, want ik verdraag heel veel, maar een beetje waar is het wel, want ik voel me daar ook niet zo essentieel. Nu hoef ik me niet de hele dag van top tot teen essentieel te voelen, maar ik wil wel blijven weten wat het is, en in een tuincentrum is dat moeilijk.
Zondagavond zat ik in de trein, in een sprinter om precies te zijn. Mijn reis was noodzakelijk, zeg ik er meteen bij. Het was druk. De conducteur nam het woord en riep om dat er veel mensen aan boord waren. Of we alsjeblieft verstandig wilden doen? Mondkapjes op, afstand bewaren. En toen zei hij: “Een drankje en een hapje mag, maar als u een rijsttafel zit te verorberen, moet u zich afvragen waar u mee bezig bent.“ Einde bericht. NS-humor is meestal wat bleek, maar ik houd ervan. In dit geval staat het verorberen van een rijsttafel in de trein voor veel, wat vooral komt door de vraag waar je dan mee bezig bent. Met het antwoord kom je dicht bij de kern van wat essentieel is wat niet. Een vraag om mee te nemen naar het leven na corona.