Rol

Toen ik zondag hoorde dat Drs. P was overleden, vond ik natuurlijk meteen dat ik iets over hem moest schrijven voor de krant van maandag, een eerbetoon. Iemand die zo virtuoos met taal is omgegaan, verdient immers een diepe buiging. En die maak ik van harte. Het kwam er niet van en niet omdat ik iets anders te doen had. Ik bleef hangen in de vraag of ik hem bewonderde of dat hij me alleen maar amuseerde. Als ik hier nu iets dieper om inga, is het net of een ik een ontzettend serieus mens ben, en dat ben ik gelukkig niet. Ik wil ook niets liever dan geamuseerd worden, maar dat amusement moet wel iets met me doen. Door alles wat ik lees en hoor en zie, wil ik graag op andere gedachten gebracht worden, wil ik iets meer weten dan kort daarvoor. Het eerste amusement in mijn leven kwam van Laurel & Hardy. Behalve dat ik vaak niet wist waar ik het moest zoeken van het lachen, snapte ik ook dat het ging over menselijke verhoudingen, over macht en het allerbelangrijkste: dat je niet net moest doen of je meer kon zijn dan je was. Het was pure kolder, maar daarin ging het verder dan dat alleen. Drs. P heb ik vaak zien optreden, ik heb veel van hem gelezen, de meeste van zijn liedjes ken ik, ik vind hem een uniek en ik geloof niet dat er iemand met hem te vergelijken is. Ook weet ik zeker dat zijn invloed op liedjesschrijvers groot is. Gisteren las ik en oud interview met hem, waarin hij zegt dat het leven een vertoning is. Dat ben ik in belangrijke mate met hem eens, maar volgens mij is het ook meer dan dat. Hij zegt over die vertoning: `Ik heb nooit de behoefte gehad zelf een rol te spelen. Zodra je meedoet, observeer je niet meer.’ Ik denk dat als je maker bent, dus maker van iets van wat er nog niet was, dat je daarmee een rol moet spelen. Want daarom wil je het maken. Mensen amuseren is natuurlijk ook een rol. Maar ik geloof dat je met observaties wel degelijk mee kunt doen.