Rollen

Van veel afkortingen moet ik telkens weer opzoeken waarvoor ze staan. Nibud bijvoorbeeld: Nationaal Instituut voor Budgetvoorlichting. Daar houden ze zich onder meer bezig met ons spaargeld. Dat doet het Nationaal Instituut in ieder geval namens mij, want ik ben er niet zo mee bezig. Maar ja, als ik dan lees wat het allemaal wil, verdwaal ik al snel in verveling, behalve natuurlijk als er iets ter sprake komt waarvan ik nog nooit gehoord heb. Ik wil immers van zoveel mogelijk gehoord hebben. In dit geval is het pinsparen.
Als ik het goed begrijp bekent het dat wanneer je pint, het bedrag automatisch naar boven wordt afgerond, en dat geld gaat dan naar een spaarrekening. Waarschijnlijk is de achterliggende gedachte dat je het dan niet in de gaten hebt. Willen we eigenlijk niet weten dat we sparen? Waarom doen we het dan?
Als kind vond ik sparen een vreemd oponthoud. Net als veel kinderen, kreeg ik van de bank een spaarpot die eruitzag als een boekje, een echt boekje – in de boekenkast viel het niet op dat het een spaarpot was. Ik kreeg soms geld cadeau, op mijn verjaardag, bij een goed rapport en héél af en toe zomaar. Dat geld moest dan in het spaarpotboekje, wat ik altijd jammer vond.
“Dan kun je later iets groots kopen,” zei de tante die bijna altijd bij ons thuis was. Ik probeerde blij te knikken.
Mijn vader had een broer die meestal op wereldreis was. Tussen die reizen door kwam hij zo nu en dan bij ons logeren. Die oom vond ik indrukwekkend, omdat hij mooi en spannend kon vertellen en daarbij gezellig met wijn in de weer was en vaak lachend riep dat geld moest rollen. Soms rolde hij er zelf achteraan. Mijn omgang met geld is hierdoor in belangrijke mate bepaald.