Rondlopen

In het mooie radioprogramma OVT ging het zondag over het jubileum van Ikea, 40 jaar in Nederland. De eerste Nederlandse directeur kwam aan het woord en zijn vrouw ook. Het ging allemaal niet zomaar, want Nederland moest nog erg wennen aan nieuwigheid. Ik heb niet zo veel met Ikea, maar luisterde toch aandachtig, naar onder anderen een mevrouw die er 5 keer per week komt. Jarenlang 3 keer per week, maar nu 5 keer. Ze klonk niet gestoord, integendeel, volgens mij kan ik met haar een prettig gesprekje hebben wanneer we op de bus staan te wachten. Uiteraard vroeg de verslaggever waarom. Nou, ze vindt het `gewoon gezellig’ en kijkt graag naar de spullen die in het warenhuis te koop zijn. En natuurlijk is er ook altijd lekker Zweeds eten te krijgen, maar dat is niet geheel probleemloos, want voor dat eten bestaat brede belangstelling. Ik vind bijna niets raar, ook niet deze mevrouw. 
Ik weet zeker dat ik 40 jaar geleden niet bij Ikea kwam, ik denk dat ik niet eens op de hoogte was van het bestaan van de winkel. Dat kwam later toen ik het leven wat ruimer zag dan op mijn 25ste. 
Ik ga niet grappig doen over dat je de boel zelf in elkaar moet zetten, ik wil daar niet eens aan denken, maar ik deel niet het Ikea-genoegen van veel Nederlanders, zeker niet van de mevrouw die er 5 keer per week heen gaat. 
Ik kom er alleen als het écht niet anders kan en voel me er dan enorm verloren. Als ik er rondloop (kan niet anders, je moet rondlopen) word ik geconfronteerd met iets in mezelf waarmee ik niet uit de voeten kan. Het is de kordate zekerheid van iedereen om me heen. Heb ik geen kritiek op, maar mijn zelfbeeld stemt me dan zo pessimistisch dat ik niet tot handelen in staat ben.