Rook

Aan dooddoeners heb ik altijd een hekel gehad. Meestal zijn ze hartstikke waar, daar niet van, maar ze doen wat het woord zegt, ze kunnen ieder gesprek om zeep helpen. Is soms nuttig, want niet alle gesprekken zijn hoogst wenselijk, maar toch.
“Er zijn ergere dingen.”
Die bijvoorbeeld.
Als kind vond ik die vier woorden onverdraaglijk, want meestal was wat je erg vond, volgens jou heel érg erg, maar vooral volwassen namen daar een loopje mee, zéker volwassenen die de hele tijd wel wat anders aan hun hoofd hadden.
Als nu iemand zegt dat er ergere dingen zijn, ben ik snel geneigd te denken: dat is zo. Ik hoor het vaker dan ooit, misschien is deze dooddoener geen dooddoener meer, maar een uitspraak die bij deze barre tijd hoort.
Wat ik nog nooit in mijn leven gedaan heb, is zeuren over het weer. Maar de laatste tijd betrap ik me er zo nu en dan op, omdat ik er soms neerslachtig van word. Als ik dan wat zeg over de natte kilte die me de keel uithangt, voel ik meteen dat ik slappe wangen krijg en mijn haar een beetje dor begint te worden. En dan zeg ik ineens uit volle overtuiging: “Er zijn ergere dingen.” 
Ik lees dat onze rookworst het moeilijk krijgt. Komt doordat die niet meer wordt gerookt, maar gekookt en er stoffen aan toegevoegd worden die voor een rooksmaak zorgen. Die zijn mogelijk kankerverwekkend.
Uiteraard zijn er deskundigen die een opvatting hebben over deze kwestie. Een van hen zegt: “Ik zou me niet zo’n zorgen maken. Deze rookaroma’s verhogen het kankerrisico slechts een heel klein beetje, maar wettelijk gezien wel té veel.” Daarbij de toevoeging dat barbecueën veel linker is, met al die rook. 
Lijkt ontzettend ver weg, de barbecuetijd, maar er zijn ergere dingen.