Rooskleurig

De Reclame Code Commissie heeft het ministerie van Volksgezondheid op de vingers getikt. Vanwege reclamespotjes over de zorg, en dan vooral over de veranderingen daarin. Ik zag die spotjes soms, maar herinner me er niets van, wat ik vaak met reclame heb. De Reclame Code Commissie zegt dat in die spotjes een en ander te rooskleurig wordt voorgesteld. Interessant dat een commissie die zich bezighoudt met reclame vindt dat reclame iets te rooskleurig voorstelt. Is overdrijving niet een van de opvallendste eigenschappen van haast iedere reclame? Reclame wil ons op een product of een instelling wijzen. Het beste lukt dat als je er een beetje theater van maakt. Als ik denk dat wanneer ik een bepaald soort tandpasta gebruik, ik voortaan als een vrouwenmagneet door het openbare leven trek, is er iets mis met mij, niet met die reclame. Als mensen zich mislied voelen, is dat meestal hun eigen schuld. Ik zeg: meestal. Ik kan me voorstellen dat wie zéér afhankelijk is van zorg, door de bomen het bos niet meer ziet een daardoor misschien op iets rekent waar niet op te rekenen valt. Misschien moet er een reclamespotje komen waarin duidelijk wordt gemaakt dat iets nooit zomaar gaat. Nooit denken: dat regel ik wel even. Of: dat doe ik wel even. Of: fluitje van een cent. En al helemaal niet: komt vanzelf goed. Hoor ik de laatste tijd vaker dan vroeger: komt vanzelf goed. Ik vraag tegenwoordig meteen naar een voorbeeld daarvan. Ik stel die vraag op luchtige toon. Het mag alsjeblieft geen loodzware gedachtewisseling worden.