Rugzak

Eens per week logeert de middenvelder van SDZ (Samenspel Doet Zegevieren) bij ons en dan breng ik hem in alle vroegte naar school. Op de fiets, ik rijd voor hem uit. Het is op dat uur druk in de stad, iedereen heeft haast en denkt alleen aan zichzelf. Hij vindt het dan veilig achter me te rijden. Die verantwoordelijkheid vind ik pittig, er mag hem niets overkomen. Ik fiets ook snel, maar kijk vaak achterom om te zien of hij me bij kan houden. Kan hij, makkelijk. We rijden eerst langs zijn huis, want hij wil zijn ouders even gedag zeggen en bovendien duidelijk afspreken hoe het moet met de voetbaltraining later op de dag.
Het laatste gedeelte leggen we lopend af. Rekenen vindt hij lastig en om dat te illustreren zet hij vaak een som uiteen, die abstract voor me blijft. Ik zeg dat ik er ook niets van kon, nog steeds niet, dat getallen me niets zeggen. Dat laatste begrijpt hij niet, ik ook niet.
Voor de school vluchtige omhelzing. Het is de bedoeling dat ouders en grootouders op straat blijven en niet meegaan naar de ingang. Misschien willen de kinderen dat ook niet. Ik kijk hem na, jongen met rugzak die iedere week ouder wordt, iedere week wordt het later in zijn leven. Het ontroert me altijd een beetje hem daar te zien gaan, ik ben een ontzettend sentimenteel persoon.
Terwijl ik naar huis fiets, denk ik altijd aan mijn eigen wandeling naar school, niet lang geleden, want niets is lang geleden. Ik liep graag alleen, want bedacht toen al graag verhaaltjes bij alles wat ik zag. Ik zie de straten, de huizen, de bomen. Als ik in Nijmegen ben, maak ik die wandeling soms opnieuw.
Veel is anders, maar dat zie ik echt niet. Ik ben even oud gebleven als de middenvelder van SDZ.