Ruimhartig

Begin van de zomer belde Bram van der Vlugt op. Hij zei altijd: “Dag kind.” Met die prachtige stem van hem. Nu was het: “Dag kind, we moeten even praten.” Het ging hierom: hij wist niet zeker of de voorstelling die in het najaar gepland was, kon doorgaan. Virus kon immers nog veel bederven. Of ik wilde nadenken over een monoloog. Dan kon hij in zijn eentje kleine theaters in. Dat het voor weinig mensen was, kon hem niets schelen. Hij moest er niet aan denken niet te werken. Hij had ook wel wat ideeën over die monoloog. Of hij die mocht opsturen? Dan konden we het er binnenkort over hebben. “Dag kind.”
Later in de zomer belde hij weer. De productie waarin hij stond, ging door, maar we moesten het toch nog een keer over die monoloog hebben.
Vorig jaar speelde hij in een toneelstuk dat acteur Thijs Prein en ik voor hem hadden geschreven. Voor zijn 85ste verjaardag. Op zijn verzoek. Daarmee wilde hij zijn verjaardag vieren in de Koninklijke Schouwburg in den Haag. Daar was hij ooit begonnen, ver weg in de vorige eeuw. Dat gebeurde. Vogel heet dat stuk.
Wat was het een voorrecht voor en met hem te werken. Intens aardig en geestig was hij. Ruimhartig ook. In het najaar van 2018 lazen we met hem de tekst in aanbouw, een ingewikkelde tekst, maar dat vond hij niet erg, juist niet. Hij wilde graag op avontuur. “Ik word voor genoeg dingen gevraagd die ik volgens mij wel kan.”
Mooie dagen in het repetitielokaal. Hij was zeer taalgevoelig. Verkeerd woordgebruik strafte hij charmant af. En tussen de bedrijven door veel lachen, veel verhalen over zijn lange, lange carrière, over Sinterklaas natuurlijk. Praten over boeken, gedichten en films. 
Inspirerend jong was hij. Diepe buiging.