Ruimte

Opluchting is een belangrijke emotie. Ik weet niet precies wat de definitie van een emotie is, maar van definities trek ik me nooit veel aan. De slappe lach vind ik ook een emotie. Ik hield er al eens een pleidooi voor. Dat we de slappe lach niet moeten proberen te onderdrukken, wat we veel te vaak doen. Waarom? Uit beleefdheid? Uit angst iets te verstoren?
Opluchting laten we ook te weinig zien. Het is een groot gevoel, ook al gaat het maar om een kleine kwestie. Opluchting is altijd lekker. Er is iets achter de rug wat beklemmend was.
Ik zag zojuist een foto van een vertrekkend Kamerlid. Dat zijn er in deze tijd nogal wat. Het heeft geen zin hun namen hier te noemen, want bijna niemand kent ze. Ze hebben al een paar jaar niets opmerkelijks gedaan, misschien niet eens omdat ze het niet wilden, maar omdat hun bijdrage er niet toedeed. Ja, misschien liet een van de kabinetsplannen voor de komende tijd lekken, maar dat moet geheim blijven. Kortom, wat doe je eigenlijk daar? Als je zo’n vraag stelt moet je maar weg. Sommige Kamerleden zijn opgelucht dat ze die stap hebben gezet.
Op de foto die ik zojuist zag, maakt een Kamerlid van de VVD een handstand op het Binnenhof. Anne-Wil Lucas heet ze. Nog nooit van haar gehoord, maar nu wel. Haar handstand is sterk, bovendien een tafereel dat me enorm bevalt. Het moet haar opluchting uiten. Misschien doet ze zo op de valreep van haar politieke loopbaan toch nog iets waaraan we allemaal wat hebben.
Zelf ben ik niet goed in de handstand. Tegen een deur lukt nog wel, maar `los’ zoals Anne-Wil Lucas liet zien, nee, moet ik niet doen. Maar het gaat me om het gebaar: we moeten opluchting de ruimte geven. Alles wordt er lichter van.