Ruimte

Vast overdrijf ik, maar in mijn herinnering is vaak tegen me gezegd dat ik van mijn fouten kan leren. Of moet leren. Kan zijn dat ik iemand was die van de ene fout in de andere stapte, maar als ik op een rijtje zou zetten wat ik er allemaal van geleerd heb, werd dat maar een kort rijtje. Meestal heb ik pas later in de gaten wat het was. Duurde zeker een jaar of twintig voordat het vaag tot me doordrong wat ik had opgestoken van mijn schooljaren, wat niet alleen komt doordat ik niets kon met diploma’s en getuigschriften.
De laatste jaren hoor ik steeds minder wat ik van mijn fouten kan of moet leren, niet omdat ik ze niet meer maak, maar waarschijnlijk omdat het zinloos is me erop te wijzen. Ik leer heus wel, maar daarvoor heb ik boeken, dromen, films en een paar vriendschappen. Fouten zijn niet de motor van het leerproces.
Gisteren zat ik hieraan te denken toen ik in deze krant las wat de hoofdrolspelers van corona hebben geleerd. We zijn natuurlijk allemaal hoofdrolspelers, zeker in ons eigen leven, maar het waren de hoofdrolspelers die ons de afgelopen periode sturing gaven, zoals bewindslieden, viroloog Marion Koopmans en uiteraard Jaap van Dissel.
Automatisch keek ik in mijn scheerspiegeltje: en jij, Verbogt, wat heb jij ervan geleerd?
Spontaan antwoord ik dat ik binnen beperkingen toch veel ruimte kon vinden, maar daar dacht ik meteen bij: kom op, graag iets concreets. Nou, dat ik het niet erg vond niet meteen dwangmatig te gaan kussen als ik iemand zag. Het benauwende woord knuffelen is in dit verband populair geworden. Prettig na te denken over mensen die ik wel wil beknuffelen, waarom dus. Van die gedachten leer ik iets over mijn leven. Er is meer natuurlijk. Komt.