Rust

De dag na de persconferentie van de premier en minister Hugo werd onze straat weer autovrij. Dat wás die al sinds halverwege de zomer, maar de afgelopen maand niet, vanwege werkzaamheden, gasleidingen. Min of meer het tegendeel van autovrij. 
Als je een paar maanden gewend bent aan betrekkelijke stilte en een zekere rust, valt dat niet mee. Gaat niet alleen voor mij op, maar voor alle bewoners. Als we elkaar tegenkwamen te midden van de chaos, zeiden we: “Het is me wat.” Ik ben geen voorstander van die woorden, maar je komt er niet altijd onderuit. Soms is een situatie ook niet anders samen te vatten. Natuurlijk hadden we ook wel andere dingen te zeggen, zoals: “Heb jij al gas?” Begrijpelijke vraag in onze verwarrende omstandigheden. 
Voordat de straat autovrij was, maakten we gewoon deel uit van de grote, snelle wereld waarin we allemaal haast hadden en ons veel te nonchalant gedroegen. Halverwege de zomer is dat veranderd: aandacht voor elkaar, we kennen onze namen, vrolijke saamhorigheid, gezellige praatjes in het voorbijgaan en natuurlijk een bloeiende appgroep (met grappige weetjes!).
Toen woensdag alle gemeentewerkers weg waren, ineens leek het, was het net alsof we de straat terugkregen. We zeggen niet meer “Het is me wat”, als we elkaar tegenkomen, maar hebben het over de nieuwe maatregelen en de toestand van het land. We uiten onze verbazing over mensen die de hele tijd willen feesten, en stellen vast dat wij dat helemaal niet willen, maar misschien gebeurt dat automatisch als je in een autovrije straat woont.
De bloembakken die de gemeente heeft geplaatst, worden vervangen, want er zitten per ongeluk geen gaatjes in. Dat moet uiteraard wel. Het is me wat.