Salami

Spanning en ontspanning kunnen zich soms prettig mengen. Ik heb het bij het kijken naar een horrorfilm. Doe ik niet vaak, maar soms heb ik zin in de spanning die dat kan veroorzaken. Maar meer nog reken ik op de ontspanning die me vervult omdat ik het zelf allemaal niet hoef mee te maken. Is natuurlijk ook de bedoeling van het amusement dat die films moeten bieden. Dadelijk verlaat je kalm de bioscoop en loop je door de lauwe avondlucht weer naar huis. Of je zit lekker op de bank in je eigen omgeving waar niets aan de hand is behalve dat jij er woont.
Heb ik ook met berichten over vakantiefiles die me in principe niet hoeven te amuseren, alleen maar informeren. 
Grote drukte op de Europese wegen, hoor ik zaterdag in de namiddag. En dan ben ik uiteraard enorm blij dat ik niet stilsta op een Europese weg, strak mijmerend over een vakantiebestemming die zich nog uren en uren, misschien langer ver weg bevindt.
Nee, ik zit aan de keukentafel de weekendkranten te lezen en de enige afstand die ik moet overbruggen, is naar de ijskast. En weer terug naar tafel. Dadelijk komt er fijne muziek uit de radio die me nu van de files op de hoogte brengt. Superieur vakantiegevoel. 
Ik hoef ook niet degene zijn die op de snikhete snelweg de moed erin houdt, de rol die ik me automatisch toe-eigen: altijd positief blijven.
“Jongens, nog even volhouden. Als we straks zijn gearriveerd, zijn we dit allemaal zo vergeten! We dansen van vreugde!”
Of bij het stampvolle wegrestaurant: “Gaan jullie maar daar op het muurtje zitten. Mij maakt het niet uit in de rij te staan voor stokbrood met salami.”
Dat ik een hekel aan mezelf krijg, laat ik echt niet merken.
De beste vakantie is in de stilte in je hoofd.