Sanatorium

Een paar minuten daarvoor had ik een cracker met pindakaas (met stukjes noot) gegeten, héérlijk. Daarom reageerde ik waarschijnlijk wat aarzelend toen de vriendelijke vrouw zei dat ik meteen terecht kon. Ik belde haar omdat ik vermoedde dat ik op corona getest moest worden. Ze vroeg wat de klachten waren en als ik die dan moet formuleren, besef ik sterk dat ik het helemaal niet graag over klachten heb. Wanneer ik tegenover mijn huisarts zit, heb ik dat ook. Ik deed mijn best de vraag van de vriendelijke vrouw te beantwoorden en voor haar was het duidelijk: testen en snel een beetje.
Het was 12.30 uur. Ze vroeg of 13.10 uur schikte. Vond ik érg snel. Het was toch altijd hartstikke druk? Bovendien dacht ik aan die cracker met pindakaas (met stukjes noot). Ze gingen toch met een wattenstaafje je keel in? Had mijn lunch niet nog even tijd nodig om lekker weg te zakken? Misschien kon een restantje pindakaas (stukjes noot) de testresultaten beïnvloeden en kwam ik in een speciaal sanatorium in een onbewoonde omgeving te liggen, diep in Zeeland.
“13.50 uur kan ook,” zei de vrouw.
“Fijn,” zei ik en ik rende naar de auto, want in mijn woonplaats is het bijna altijd spitsuur.
Onderweg kreeg ik een mailtje met instructies. Die las ik wachtend voor een stoplicht. Ik bleef hangen bij: “Let op: in verband met de privacy van mensen is het niet toegestaan foto’s en filmopnames te maken.” Stond streng bovenaan! Ja, dacht ik, er zijn vast mensen die dat willen, tijdens de test een selfie maken. Of een filmpje van anderen. Om later thuis nog even te bekijken. Zegt veel over de staat van dit toch al tragische land.
Niks aan de hand, hoorde ik gisteren. Maar ja, ook klachten van niks.