Sauna

Omdat het Boekenweek is, werd er de afgelopen dagen iedere avond laat een kort programma (minuut of acht) uitgezonden dat `Iedereen schrijft’ heette. Een montere titel die ook iets ontmoedigends heeft, want waarom zou je doen wat iedereen doet? Opzet was simpel: uit een schrijfwedstrijd kwamen vijf winnaars en die gingen, individueel, bij een schrijver op bezoek en die zei iets over wat hij of zij geschreven had. Ik deed ook mee en mocht de winnaar van de vijf winnaars ontvangen, een leuke jonge vrouw. De makers van het programma zeiden dat we ontspannen met elkaar moesten praten en uit dat gesprek plukten zij dan later fragmenten die zouden worden uitgezonden. Uiteraard keek ik naar die uitzending, zenuwachtig, vanachter een krant, want eigenlijk deins ik ervoor terug zoiets te zien. Het eerste wat me opviel was dat ik vergeten was dat ik vlak voor de opnamen haastig door de regen had gefietst. Op televisie zie je er dan net uit alsof je zojuist uit de sauna komt. Maakt dat iets uit? Ja! `Kalm aan, alsjeblieft!’ riep ik om de haverklap naar rood hoofd met nat haar op het televisiescherm. Het was allemaal voorbij voordat ik er erg in had. Over het afscheid hebben we een paar keer gedaan: voordeur open, ik naar buiten, dan zij, hartelijk afscheid, en vervolgens loopt ze weg terwijl ze met iemand telefoneert en zegt hoe het gesprek vond. Lijkt eenvoudig, is het niet. Afscheid nemen gaat krampachtig als het wordt gefilmd. Niet in beeld is hoe ik haar nakijk terwijl ze langzaam verdwijnt in de dunne regen.