Scenario

Graag luister ik naar de radio wanneer er een voetbalwedstrijd is die me interesseert. Die maak ik dan intenser mee dan voor de televisie. Bovendien ben ik niet uit mijn humeur door het voorprogramma: de analyse van de wedstrijd van dadelijk. Dat weet je al dat je in de rust en na afloop ook zoiets krijgt. Op de radio heb je dat in mindere mate. Op televisie worden ook vaak rode rozen rood geverfd, want meestal vertelt de commentator wat je zelf ook wel ziet, ja, misschien heb je niet alle namen paraat, maar veel maakt dat niet uit.
Nee, tijdens het verslag op de radio ben ik er actiever bij, ook al is het een vervelende wedstrijd, zoals eergisteravond, Getafe-Ajax. Viel er wat later in, maar begreep meteen dat het nare jongens waren, die Spanjaarden. Er waren twee verslaggevers van dienst en die waren lekker verontwaardigd. Houd ik ook van, emoties. Dan hoor je ook geweldige mededelingen als: “De Oscaruitreiking was vorige week, maar voor volgend jaar zijn hier genoeg kandidaten.” Bedoeld werd natuurlijk dat de Spanjaarden veel dramatiek etaleerden. Fijn! Je hoort vaker een vergelijking met iets of iemand uit de filmwereld. Bij een spannende wedstrijd is het: “Hitchcock zou het scenario geschreven kunnen hebben.” Nu schreef Hitchcock nooit scenario’s, maar daar gaat het niet om. Altijd prettig als zijn naam wordt genoemd. Laatst beluisterde ik een wedstrijd met een jong familielid, in de auto, en toen was het scenario van Hitchcock ook weer aan de orde. Ik moest uitleggen wie dat was. Dat doe ik met onstuitbaar genoegen. 
Bij een radioverslag kun je ook iets anders doen, beetje rommelen in huis, en het is altijd een topervaring als je daar door de spanning niet toe komt.