Schaal

Kwart over zeven gisterochtend, ik steek onze smalle straat over om de vuilniszak naar het vuilniszakkenophaalpunt op de hoek te brengen. Het is nog een beetje nacht, hier en daar is al wat brak ochtendlicht te zien. Er nadert een fietser, ik keer terug van het vuilniszakkenophaalpunt, de fietser roept: “Uitkijken, eikel!” 
Zonder te willen generaliseren, het is het type fietser waarvoor ik altijd op mijn hoede ben: man met kaal hoofd, grote koptelefoon op, rugzak om. Nogmaals: de straat is leeg, hij heeft alle ruimte me aan twee kanten te passeren, maar toch: “Uitkijken, eikel!” 
Kort daarvoor las ik in deze krant over de agressieschaal. Gaat met punten. Ik citeer: “Een of twee is normaal. Dat ben je als je wakker wordt. Maar gebeurt er iets en kom je boven de vijf uit op de schaal, dan wordt het moeilijk om snel terug te keren naar een rustigere staat.” 
Misschien werd de fietser wel op vijf wakker, maar het is hem niet gelukt mij ook naar vijf te schreeuwen, terwijl ik me normaal enorm opwind over dit soort hufterig gedrag. Misschien ben ik wel op nul ontwaakt, ook al is een of twee normaal. Het is mijn verjaardag, dus een goed teken. Blijft vreemd dat je verjaardag begint met een kale man die roept: “Uitkijken, eikel!”
Mijn buurman komt naar buiten, we gaan samen naar de fitnessclub. Feliciterend zingt hij zacht een lied van de onlangs overleden zanger, nee fééstzanger Arie Ribbens: “Wij vieren feest, dus weg met de malaise.” Pittig deze woorden te horen op dit vroege tijdstip.
Op de fitnessclub fiets ik me warm op de racefiets die nergens heen kan gaan. Op een schermpje kun je een trainingstraject intoetsen. Ik kies voor `glooiende heuvels’. En bij Hoevelaken linksaf.