Schelp

Iedere dag hoor je nu wat over James Bond. Ja, deze week première vijfentwintigste film met de montere held in de hoofdrol. Interessant dat het altijd een gebeurtenis is met een uitstraling waar niemand onderuit kan, terwijl het meestal matige verhalen zijn met dezelfde ingrediënten. Geeft niks, de wereld heeft James Bond nodig, omdat een held als hij ons optimistisch moet stemmen. Heldere boodschap: het komt altijd goed, want James Bond is nu eenmaal James Bond. Ik ga kijken.
Toen de eerste uitkwam in 1962, Dr. No, was ik niet eens tien. Kennedy was nog president en de nieuwe tijd popelde. Je haalde het niet in je hoofd naar een film `boven de achttien ‘te gaan. Aan je oor werd je eruit getrokken, met zaallicht aan. Ben ervaringsdeskundige. 
De foto van het eerste Bond-meisje herinner ik me sterk, van de film wist ik niets, ik had alleen die foto in een tijdschrift gezien dat opengeslagen bij ons op tafel lag. Ze kwam uit de zee, in bikini, met in iedere hand een schelp en een mes op haar heup. Tafereel was nieuw voor me. Ook dat natte zwemhaar. Onze moeders hadden in zee lelijke badmutsen op. 
James Bond was niet op die foto aanwezig, maar later zag ik dat die haar vanuit een bosje gadesloeg, hoorde ik ook pas dat ze zacht zong en James Bond dat lied ook begon te zingen. Ja, toen zag ik eindelijk de film en hoorde ik dat ze Honey Ryder heette. Nee, ze zei haar hele voornaam, Honeychile, maar de roepnaam was Honey. Actrice: Ursula Andress, Zwitsers. Haar stem werd ingesproken door Nikki van der Zyl, een verder onbekende Duits-Engelse actrice. Ze overleed afgelopen lente, 86.
Weer denk ik na over de snelheid van onze levens. James Bond houdt de tijd beetje bij elkaar.