Schermen

In de zesde klas van de lagere school hadden we een onderwijzer die spannend kon voorlezen. Deed hij altijd aan het einde van de schooldag. Meestal uit een avontuur van Pim Pandoer. Wij konden niet wachten, ook de jongens die nooit zin hadden ergens op te wachten. Tussen de middag gingen we snel naar huis voor een boterham en daarna was bijna bij ieder van ons de concentratie duchtig verslapt. De leerkracht had dat in de gaten. Hij stak het Pim Pandoer-boek omhoog (De schrik van de Imbosch) en zei: “Nog even. Maar dan moeten jullie wel goed je best doen!” 
`Nog even’ wilde zeggen: nog een uur of twee. Voor jongens van ongeveer twaalf jour oud is dat best lang als je last hebt van falende aandacht voor serieuze zaken als rekenen en taal. Maar ja, we hadden zin in Pim Pandoer, dus doorzetten maar.
Ik dacht daar gisterochtend aan toen ik de voorpagina van deze krant las, met de somber stemmende kop: Worsteling met vieren vrijheid. Met het nog somber stemmende citaat van de burgemeester van Doetinchem: “Hoe soepeler de maatregelen, hoe complexer het is mensen aan te spreken op hun gedrag en overtredingen.” Dan vraag je je toch af wat er met ons aan de hand is.
Hoogleraar gezondheidscommunicatie Bas van den Putte zegt dat het onverstandig is dat minister Hugo beloofd heeft dat op 1 september alles weer normaal wordt. Hij had moeten zeggen: “Het kan, maar we zullen het zelf moeten verdienen.”
Ik zat dat te lezen toen op de radio in het ochtendnieuws kwam dat we vanaf half juni misschien toch de wedstrijden van Oranje op grote schermen in cafés mogen volgen. Nogmaals: misschien.
Dan denk je aan de vraag hoe die schermen te verdienen, en bezorgd aan onze worsteling met vrijheid.