Scheur

Gaat dus door. Vanaf morgen is er een nieuw televisiespel, onder leiding van Beau van Even Dorens: Race om de ringen. Zes trouwlustige koppels voeren opdrachten uit in de woestijn bij de Dode Zee. Ze kunnen een huwelijksreis en een bruidsschat winnen. Beetje bestoft woord:  bruidsschat. Maakt niet uit, het is een ultieme relatietest. Om ons warm te maken belooft Beau: “Bij het kaartlezen begint het gekibbel al.”
Fijne van dit soort aankondigingen is dat er weer een programma is waarnaar ik niet ga kijken.
Dacht na over het gekibbel bij het kaartlezen. Doen we tegenwoordig niet meer, kaarten zijn van een andere tijd. Een navigatiesysteem sluit gekibbel niet uit, integendeel. Ik chauffeur vaak naast een naaste die het meestal niet eens is met de instructies van de TomTom: “Wat een onzin, zeg. We kunnen ook rechtdoor.”
Gehoorzaamheid zit niet in mijn aard, wel qua TomTom, maar ik heb geen zin meer over richtingen te discussiëren. Bovendien vind ik verdwalen altijd interessant, want je ziet meestal iets waarop je niet had gerekend. Ik rijd rechtdoor, harder dan strikt noodzakelijk is.
Toen ik nog geen rijbewijs had, niet zo héél lang geleden, was het steevast: “Thomas leest de kaart wel.” Voelde altijd als een vage nederlaag. De verantwoordelijkheid drukte zwaar op mijn schouders. Boeken en kranten kan ik snel lezen, kaarten niet. Telkens moest ik opnieuw opzoeken waar we waren. Vragen over mijn taak vond ik onverdraaglijk: “Weet je het zeker? Rechtsaf na Amiens?” 
En dan het omdraaien van de kaart, naar de andere kant van de vouw. Op die vouw zat een scheur. Cruciaal kruispunt was onzichtbaar.
“Even plassen, jongens,” zei ik om tijd te winnen. Kaart gaf ik aan chauffeur.