Scheurt

In een interview met de directeur van Bol.com lees ik dat hij zich schaamt. Als mensen dat vastberaden zeggen, is er meestal iets mis met die schaamte. Nu ook. Hij schaamt zich omdat het zo goed gaat met zijn bedrijf. Hij bedoelt dat hij ontzettend blij is, maar dat niet hardop mag zeggen, omdat veel kleinere bedrijven het benauwend moeilijk hebben. Zijn schaamte zit ergens in een stil hoekje van zijn enorme blijdschap. 
Ik bestel alleen iets bij hem als ik het even nergens anders kan krijgen en/of heel snel nodig heb. Ik vind het dan wel altijd belangrijk mezelf af te vragen waaróm ik het nodig heb. 
Heel erg is als ik zeg dat ik geen tijd heb om naar de winkel te gaan. Dan kom ik bij een andere belangrijke vraag terecht: waar is die tijd gebleven? Ik zeg het niet meer. Dat ik geen tijd heb dus. Dan maak je jezelf een beetje belachelijk. En helemaal in deze periode waarin haast iedereen tijd genoeg heeft. Bovendien ben ik een voorstander van de zorgzame samenleving, dus als ik iets nodig heb, ga ik meteen naar een winkel die het zwaar heeft. Soms verzin ik zelfs dat ik wat nodig heb.
Ik word ook nerveus van pakjes die bezorgd worden. Als het héél af en toe gebeurt, heeft het iets gezelligs, vooral wanneer je het niet zelf hebt besteld, dus onverwacht: “Wat zou dáárin zitten?” Pakje op tafel zetten, er even omheen lopen, kopje espresso maken, daar een slokje uit nemen terwijl je voor het pakje zit. Schaar pakken. Mooie momenten, meestal zit er geen narigheid in.
Bestelde pakjes ontregelen je dag. Bezorging tussen 10 en 13 uur, gespannen thuis blijven. Om half 2 nog niks, wat te doen? Om 4 uur fiets je weg en dan scheurt de overspannen bestelauto van de post je tegemoet.