Schietspel

Van een gourmetmini had ik nog niet gehoord. Ligt aan mij. Ik zeg vaak dat niets lang geleden is, maar lang geleden heb ik weleens gegourmet, en dat is wél lang geleden. Ik vond het gepriegel, met al die kleine pannetjes. Dat het gezellig kan zijn, snap ik, maar als je je best doet kan bijna álles gezellig zijn, ligt er maar aan welke eisen je aan gezelligheid stelt. 
Ik kwam gourmetmini’s tegen in tips voor de kinderkerst op de basisschool. Kinderen moeten dan `mooie kleren’ aan en de school is kerstachtig verlicht, aan binnen- en buitenkant. Of dat allemaal zo is, weet ik niet, ik lees alleen maar de tips. 
De kinderen nemen eten mee, zoals kipkluifjes en worstjes in bladerdeeg (zijn dat niet saucijzenbroodjes?). Maar het kan ook anders, lees ik in de tips. Dat heet `all-out gaan’, wat wil zeggen dat een kind ook met corn-cupcakes kan komen, met eetbare glitter. Of Fortnite-hamburgertjes. Gelukkig staat erbij wat dat zijn. Ze komen uit een schietspel dat Fortnite heet. Daarin loopt een hamburger rond met ogen en een tong. Ik schrijf dat nu allemaal wel over, maar ik weet echt niet waarover ik het heb. 
Die hamburgertjes kun je ook in de supermarkt kopen. De gourmetmini’s! Ze zijn er ook in vega.
Na `vega’ legde ik de tips terzijde, net zoals ik niet wist wat voor informatie ik las, wist ik ook niet wat ik ervan moest denken. Wat ik vaker heb, is dat ik diep respect voel voor ouders van kinderen van nu (“Wie wil er allemaal vega?”). 
Toen ik kind was, bestond de kerstviering eruit dat je in de gymzaal waarin één (1) kerstboom stond, samen met je ouders hard drie (3) kerstliedjes zong. Onder leiding van de zangleraar die altijd overspannen was en zijn doelgroep fel haatte.