Schoon

Waarschijnlijk wordt dit een stukje met een wat tuttig toontje, maar dat moet soms maar. Gisterochtend stond ik vroeg op om de dag te beginnen met het bij elkaar vegen van de vuurwerkrestanten op de straat voor mijn deur. Zoiets doe je niet op nieuwjaarsdag, want dat ziet er nogal zenuwachtig uit. Maar het was al gebeurd. Dat veroorzaakte enig schuldgevoel, maar dat probeerde ik onmiddellijk uit mijn hoofd te jagen, want ik heb me voorgenomen me dit jaar minder schuldig te voelen aan van alles, wat ik waarschijnlijk maar een krappe week volhoud. Ook merkte ik dat ik tevreden was. Een schone straat veroorzaakt de gedachte dat er veel in orde is, niet alleen de straat dus. Hoe dat precies zit, weet ik niet, maar ik heb het ook met mijn werkkamer: als ik die heb opgeruimd, wat ik te weinig doe, ben ik daarna niet alleen in de ban van een groot genoegen, maar ik merk ook dat ik sneller oplossingen heb voor kwesties waarmee ik daarvoor niet uit de voeten kon.
Terug naar de stoep voor mijn huis. Er is een stichting waarvan ik het bestaan niet kende, en die heet Nederland Schoon. Heldere naam. Die stichting heeft een onderzoek laten uitvoeren waaruit blijkt dat we het schoonhouden van eigen stoep als onze eigen verantwoordelijkheid beschouwen. Dat we dus niet denken: daar moet de gemeente maar voor zorgen. Toevallig woon ik in een straat waar de gemeente twee keer in de week reinigend doorheen gaat, maar ik wil best mijn eigen steentje bijdragen. Bovendien ben je als je je stoep staat te vegen, ook zichtbaar zorgzaam in de samenleving bezig. Veel voorbijgangers zeggen er iets vriendelijks van, wat ook gebeurt als je sneeuw ruimt, maar ja, die sneeuw bestaat hier niet meer.