Schoonmaak

Zondag begon de lente van dit jaar. Ik dacht het gisteren was. 21 maart zit al levenslang in mijn hoofd als officiële lentedatum, het seizoen van nieuw licht, nieuw leven en optimisme. Vaak trekt de natuur zich weinig aan van wat er in de wereld gebeurt. 
Gisteren zag ik in een paar kranten foto’s van dode mensen in de straten van verwoeste steden, om heen de rook van nog meer gruwelijk geweld. Mogen we het dit jaar wel over de lente hebben?
En dat zondag honderden landgenoten het in hun hoofd hadden gehaald op het museumplein te demonstreren tegen de arrestatie van Willem Engel, vond ik ook niet bij het begin van de lente horen. Niet alleen omdat er niet zo heel ver weg wel iets ernstigers aan de hand is. Ook omdat het zo beschamend is.
Gisteren vroeg iemand of ik al lentekriebels voelde. Ze stelde die vraag serieus, met vrolijke stem. Lentekriebels. Ik heb het nu al twee keer opgeschreven, maar het is een woord dat ik nooit zal uitspreken, wat komt doordat ik zo slecht tegen kinderachtige taal kan. Misschien moet ik dat afleren, maar dat lukt me vast niet. Ik zal ook nooit zeggen dat ik even in mijn eigen bubbel wil zitten, terwijl ik best hecht aan wat er met bubbel wordt bedoeld. 
Tegen de tintelende sensatie die lentekriebels moeten oproepen, heb ik uiteraard ook geen bezwaar. Nee zeg, ik geloof niet dat ik kniesoor ben. Punt is dat ik er niet mee uit de voeten kan, in ieder geval nu niet. De lente is het seizoen bij uitstek om plannen te maken voor de rest van het jaar dat steeds minder lang is, maar in wat voor jaar we terecht zijn gekomen, kunnen we nauwelijks bevatten.
In mijn kindertijd waren veel huizen deze week in de ban van de Grote Schoonmaak. Heimwee naar.