Schoteltje

Normaal weet ik al niet hoe het zit met het mechanisme van denkwerk, maar als dat ook nog in war wordt gemaakt door felle pijnstilling, weet je soms niet waar je het moeten zoeken met je gedachten.
Na vandaag houd ik erover op, over mijn nieuwe knie en al het gedoe dat daardoor veroorzaakt wordt, maar het is wel zo dat je vanuit bed op een andere manier met de werkelijkheid bezig bent. Zo had ik eergisteren het gevoel dat de Limburgse vlaai die dag het belangrijkste thema was, belangrijker dan de spreidingswet. Als ik de televisie aanzette, ging het over vlaai.
Gevolg van de pijnstilling is dat je om de haverklap in een korte diepe slaap tuimelt vol intense dromen die vaak te maken hebben met een van je laatste heldere gedachten, voor zover daarvan sprake was.
Ik heb niets, helemaal niets met vlaai, maar kwam wel terecht op verjaardagsavonden in mijn kindertijd, niet mijn eigen verjaardag, die van volwassenen. Men zat ik een kring tegenover elkaar, wat ik altijd een deprimerende opstelling vond. Dan ging de vlaai rond, mijn moeder was Limburgse, ze kon er niet onderuit.
Vlaai van een schoteltje eten zonder dat het schoteltje ergens op stond, ging me belabberd af. Ik zag vooral tegen de bodem op. Die kreeg ik niet in hanteerbare stukken en voerde ik af naar bijvoorbeeld de krantenbak.
Daar droom ik van, vól en realistisch.
Gisteren was het een zin die ik op de voorpagina van deze krant las. Ging over de koning die belasting moet betalen. Zin van de heer Rutte, want die is daar niet voor: “Het zwaarwegende belang van continuïteit in de financiering voor een kwetsbare instelling vraagt om een bestendige lijn voor de lange termijn.” 
Zo’n zin verbindt zich meteen met vlaai.