Schroevendraaier

In mijn opvoeding ging het niet over geld. Niet dat er bij ons thuis veel te veel was (ook niet veel te weinig), maar mijn ouders hadden geen zin er verstandig mee om te gaan. Ze wisten, geloof ik, ook niet hoe. Het een heeft natuurlijk met het ander te maken. Ik heb het van hen overgenomen. Soms krijg ik een financieel advies (“Zou je niet eens…”), maar ik kan de concentratie niet opbrengen daar scherp naar te luisteren.
Ik lees dat kinderen een hogere spaarrente krijgen dan volwassenen. Is onderzocht. Banken willen kinderen immers graag aan zich binden. Ik weet niet wat ik van zo’n band moet denken. Ja, het woord `verstandig’ schiet me te binnen, maar ja. Zou er een kind zijn dat het in de gaten heeft dat het meer spaarrente heeft dan zijn ouders? Voelt het een fijne band met de bank? Leert het er iets van over het volle leven?
Op verjaardagen kreeg ik soms geld. Mijn ouders hadden een spaarpot voor me gekocht, dat dan weer wel, waarschijnlijk omdat ze dachten dat het zo hoorde. Daar moest het cadeau gekregen geld dan in, terwijl de tante van wie ik het kreeg, zei: “Dan kun je er zelf iets leuks voor kopen.”
Met weer een andere tante ging ik eens per jaar naar de bank. Met de spaarpot die met een schroevendraaier was beschadigd, want soms wilde ik het geld zien. Voor een sombere man achter het loket maakte ik die dan leeg. Die veegde het in een la en noteerde een bedrag in een spaarbankboekje. Er stond ook rente bij. De tante zei: “Dat is fijn voor later.” En voegde eraan toe: “Als je dan iets speciaals wilt hebben.”
Buiten gaf ze me een compliment. Daarin gebruikte ze ook het woord `verstandig’. Thuis kreeg een sinaasappel, een soort beloning voor wat me ontging.