Schroevendraaier

Heb het niet gezien, gisteravond, een nieuw televisieprogramma: De grote kleine treinencompetitie. Wel las ik erover: modelspoorbouwers maken treinlandschappen, met een specifiek thema. André van Duin presenteert het, dus het zal een aantrekkelijk `concept’ zijn. 
Ook nog nooit gezien, maar ik weet dat er een spelprogramma is waarin kandidaten met Lego in de weer zijn. En dan heb je natuurlijk de bakcompetitie. Heb ik weleens naar gekeken en daar werd ik zo rustig van dat het me daarna moeite kostte tot iets anders te komen dan te mijmeren over taarten in alle denkbare vormen. 
Veel kalmerende huiselijkheid is het. Blijkbaar hebben we daar behoefte aan, meer dan bezig te zijn met gedachten over alles om ons heen. Ik zeg niet dat het erg is, er zijn bovendien actualiteitenprogramma’s die ons scherp houden, maar het valt op, dat wel, die wat kinderlijke kneuterigheid met Lego en speelgoedtreintjes.
Het verbaast me niks als ik over dat laatste ook zeur omdat er in mijn eigen kindertijd geen treintjes waren, van die elektrische treintjes die inderdaad door betoverende werelden raasden. Sommige vriendjes hadden die wel. Die hadden handige vaders die daar goed in waren. Mijn vader was dat niet. Ik geloof dat ik hem nog nooit een schroevendraaier vast heb zien houden. Ook bespeurde ik bij hem geen interesse voor speelgoed.
Hij vond het aangenaam als ik me ermee amuseerde, maar dat was het wel. Sommige vaders uit die dagen waren zo.
Ik herinner me een vriendje die een erg kleine jongenskamer had, maar in die kamer kon je vanaf het plafond een grote houten plaat laten zakken en daarop reed een trein door een Amerikaans cowboylandschap. Daarvan werd ik nog stiller dan ik al was.