Schrootjes

Je vraagt je af wat er op het spel staat, daar aan de belangrijkste vergadertafel van dit moment. Ego’s of het landsbelang.
Het is zo slap dat twee van de vier politieke leiders het niet kunnen laten een beetje over elkaar te klieren via de sociale media. Als ik gespreksleidend informateur was, zou ik er op volle kracht op aandringen al die sneren en roddels even achterwege te laten, hoe weergaloos moeilijk dat ook is, maar ja, Ronald Plasterk is helaas meer Ronald Plasterk dan gespreksleider.
Het gaat dus over volwassen mensen die zich beraden of ze gezamenlijk in staat zijn de invloedrijkste rol in dit land te gaan spelen. Als ik mijn best doe dat te beseffen, merk ik telkens dat dat besef enorm doodloopt. 
Alles straalt een schrale tragiek uit, de onderhandelaars zelf, wat ze zeggen en wat ze niet willen zeggen, hun verborgen boodschappen, de parmantige pogingen zichzelf gewichtig te maken en wat er achter hun ellebogen ritselt.
Bij die tragiek hoort ook de tafel waaraan ze zitten. Die tafel is al vaak gefotografeerd, maar ik heb niemand horen zeggen nog nooit zo’n tafel te hebben meegemaakt. Hij is zo groot en eigenzinnig van vorm dat ik hem nooit in zijn geheel heb gezien, alleen het gedeelte waaraan de partijen zitten, ieder met een eigen vaasje vol bloemen.
Wat me interesseert is het middengedeelte, een groot gat waarvan de zijkanten met blauwe schrootjes zijn betimmerd. Wat ligt er op de bodem? Fijn grind? Kattenbakgrit? Op de laatste foto die ik zag, stonden er in dat gat twee houten emmers met bloemen erin. Het meubel is een adembenemende uiting van superieure wansmaak.
Vaak wordt er gezegd dat de sfeer tijdens de gesprekken goed is. Die tafel hoort daarbij.