Schuimtaart

Graag volg ik de Amerikaanse presidentsverkiezingen. Ver weg, maar ook helemaal niet. Gaat ons ook aan, op den duur. Jammer dat hier alleen fragmenten van de toespraken van de kandidaten worden uitgezonden. Als ik tijd heb, wil ik er geen woord van missen. Zeker niet wanneer de familie van de kandida(a)t(e) in de buurt van het spreekgestoelte staat. De opgetogenheid van het begin van zo’n toespraak stemt me altijd monter. Volgend jaar zijn er hier nieuwe verkiezingen, misschien eerder, je weet het nooit, maar dat is niet te hopen. Onze politici zijn er niet sterk in, een hele zaal al meteen laten juichen. En met meteen bedoel ik ook meteen. Als ze een tijdje op dreef zijn, komt er heus wel applaus, maar nooit lijkt het op het Amerikaanse applaus. Nu is er daar nog net iets meer reden om wanhoop weg te klappen, maar onze politici zijn te weinig artiest. Je moet het ook leren durven, een massa perfect te bespelen. Het zit hem vooral in de toon en het ritme, inhoud is minder belangrijk: `Hallo Gelderland! In Gelderland weten ze wat ze bedoelen en als we zeggen dat Gelderland de mooiste provincie van Nederland is, bedoelen we ook dat Gelderland de mooiste provincie van Nederland is.’ Zoiets. Lekker is dat. En dan dus ook op de familieleden achter de kandida(a)t(e) letten. Die kijken alsof ze zojuist heel veel fantastische schuimtaart hebben gegeten. Als de zaal na zo’n opening uit zijn dak is gegaan, kun je een paar minuten alle mogelijke onzin beweren. Niemand heeft dat ik de gaten. In mijn omgeving zijn mensen die verstandig kunnen uitleggen waarom Donald Trump het niet zal halen, maar die uitleg vergeet ik net iets te vaak. Soms vind ik hem trouwens vaag op onze koning lijken, vooral als hij begint te lachen. Niet als die lach voller wordt, want dan lacht hij honend en patserig. Nee, bij het begin. Kijk maar eens goed. Misschien weer een ongelukje van prins Bernhard.