Schuitje

Zaterdag koop ik doosje wijn in een loeidrukke, coronaloze supermarkt. De kordate caissière zegt: “U ben boven de 18, zie ik.” Ik zeg: “Net.” Zij: “Dacht ik al.” Even zoek ik naar een reactie, maar ik laat haar de laatste slag. Drie slappen grappen binnen nog geen 5 seconden. We weten dat het grapjes van niks zijn, maar toch vinden we het prettig ze te maken. Dat soort flinterdunne saamhorigheid is soms nuttig.
Een horecagevoelige neef stuurde me een foto van een schoolbordje dat bij een terras staat of stond. Daarop in krijt: “Terras open want we herinneren ons de regels niet meer.” Foto kreeg ik vrijdag en ik vond het een grappige tekst. Als die me gisteren onder ogen was gekomen, had ik dat niet meer gevonden, want ik hoorde de afgelopen dagen net iets te veel grapjes over het geheugen en herinneringen, op radio, televisie en in mijn dagelijks leven. Geen punt, voorspelbaar gevolg van de verwarrende onrust die de heer Rutte veroorzaakt. 
Natuurlijk, de grapjes waren telkens een beetje anders, maar ze kwamen op hetzelfde neer: actieve herinneringen. Of nog erger: verkéérde herinneringen. Deed dus iedere keer weer mijn best verrast te lachen, want dat doe je toch bij grapjes waarbij olijk wordt gekeken. Iemand die lang op een berg in het buitenland heeft gewoond (ik ken ze) en net weer terug is en naast je staat, zou vragen waarom je lacht. Als je dat dan uitlegt, zou die het nog niet begrijpen. Geeft niet, we hebben slappe grapjes nodig. En gebaande paden waarover je je in hetzelfde schuitje voortbeweegt. Vandaar ook de manke beeldspraak in de laatste zin.
Ons ongemak vraagt om deze schamele maatregelen. We moeten het klein houden voordat het weer ernstig wordt.