Schuld

Wat nu weer? Een slimme fietsbel? Meteen ga ik op de rem staan:  een fietsbel kan van zichzelf niet slim zijn. Er gebeurt iets met de fietsbel waardoor die slim lijkt. Is ook zo: hij is verbonden met een smartphone. En daar zit een app op – ik krijg een hekel aan het woord `app’ – die aangeeft wat bijvoorbeeld gevaarlijke kruispunten zijn en andere problemen in het verkeer.
De slimme fietsbel is vooral bedoeld voor kinderen. Omdat die al fietsend de hele tijd met smartphone in de weer zijn, letten ze niet goed op. Vandaar de slimme fietsbel, want die begint te rinkelen als waakzaamheid geboden is.
Bij zoiets denk ik veel. Dat die kinderen dus nóg meer op de smartphone gaan kijken, want ze weten dat de slimme fietsbel waarschuwt wanneer ze zelf op moeten letten. Is de slimme fietsbel alleen voor kinderen bedoeld? Nee toch? Veel volwassen fietsers zijn toch ook door hun smartphone geobsedeerd. Ik stel dat vaak getergd vast en hoop op hoge boetes.
Maar wat ik vooral denk is: nee, alsjeblieft, nee! Al die apparaatjes, al die apps doen het werk wat we zelf zouden moeten doen. Ik maak me daar ook schuldig aan en vaar in de auto min of meer blind op de tomtom, terwijl ik heus in staat ben om zelf een route te bepalen. Als ik iets wil weten, hup, dan pak ik Google erbij, terwijl het ook op een andere, zinnige manier op te zoeken is. Misschien doe je er iets langer over, maar wat geeft het?
Open deur, maar nog niet zo lang geleden onthield ik de telefoonnummers die in mijn leven belangrijk waren. Ze zijn uit mijn gedachten verdwenen. Ze staan in mijn telefoontje. Als ik dat verlies, weet ik me vast even geen raad. En met die eigen schuld kan ik niet uit de voeten. Dom!