Schuld

Lucht het me op, het artikel waarin staat dat planten geen bewustzijn hebben? Al héél lang ontzettend zorgvuldig onderzocht door wetenschappers, maar nu weten ze het zeker. Ze weten qua platen niet álles zeker, maar dit wel: geen bewustzijn. Maar lucht het me op? Ja en nee.
Ooit wisten veel mensen, ook deskundigen, zeker dat je tegen kamerplanten moest praten om ze lekker gezond te houden. Dus terwijl je water geeft ook iets hartelijks zeggen: “Kom op, joh, laat de boel niet zo hangen. Doe ik toch ook niet. En kijk eens naar buiten! Prachtig zomerweer toch?” Laat ik het maar toegeven: dat zei ik soms. Lang geleden, maar ik zei het, niet enorm hardop, maar toch hoorbaar. Ik zorgde er wel voor dat ik alleen in de kamer was. 
Nog erger is het: ik paste ooit een paar weken op een huis met veel planten erin. De vriendin van wie dat huis was, zei toen ze wegging dat ik tegen de planten moest praten. Deed zij ook altijd. Ze zei het niet lacherig, eerder kordaat. Het waren zeer warme zomerweken, ik gaf de planten dagelijks water, maar ging niet met allemaal aan de praat, ik had mijn voorkeuren. Sommige gingen dood. “Van ouderdom, denk ik,” zei ik tegen de vriendin toen ze teruggekeerd was. En ondertussen dacht ik: mijn schuld. Dat schuldgevoel zorgde minstens een dag voor schemering in mijn hoofd.
Of het daardoor komt dat ik geen planten in huis heb? Wel op het dakterras, maar daar praat de natuur met ze. Hoef ik niet per se bij te zijn. Toch gooi ik moeilijk een dode plant weg. Denk ik dan dat er nog een spatje bewustzijn in zit? 
Ik heb het trouwens ook met gebruiksvoorwerpen die het niet meer doen. Ik durf er bijna niet over te praten. Ben ervan overtuigd dat niets er zomaar is.