Schutting

Geen enkel detail is alleen maar een detail. Ik zag een foto van 40 jaar geleden: Joop Zoetemelk wint de Tour de France. Hij rijdt door Parijs. Andere renners ook, maar toch vooral Joop Zoetemelk. Er zijn uiteraard veel toeschouwers. Sommige mensen die achteraan staan, hebben een periscoop. Daar gaat het me even om, om dat ding. Geen periscoop die uit onderzeeërs steekt, nee, zo’n kartonnen smalle doos, langwerpig, beetje amateuristisch ogend. Misschien bestaan ze nog steeds, geen idee, maar kijkend naar de foto in Parijs, dacht ik terug aan de Vierdaagse in mijn kindertijd, aan de laatste dag. Wij waren bevoorrecht, wij keken vanaf het balkon van vrienden van mijn ouders naar de intocht. Maar er stonden ook drommen mensen op de stoep. Een aantal van hen had een periscoop. Ik wist niet wat het was, mijn vader legde het uit.
Leek me geweldig, een periscoop! Dag erop had ik het er met een vriendje over. In een vrijstaand huis aan de rand van de wijk, woonde een echtpaar dat uit Denemarken kwam. `Aparte mensen’ werden ze genoemd. Het gerucht ging dat de vrouw op zomerse dagen in de tuin lag te zonnen zonder kleren aan. Het fascinerende woord was: náákt. Om die tuin stond echter een schutting. 
Mijn vriendje en ik zagen veel heil in een periscoop, maar ja, hoe kwam je daaraan? Belachelijk simpele kwestie, maar toen niet. Vaak slopen we naar de achterkant het huis van het Deense echtpaar en broeierig loerend naar de schutting stonden we hardop koortsachtig te fantaseren, zonder periscoop helaas. 
Op een namiddag zagen we haar voor een groentewinkel, met kleren aan. Ze droeg een zware tomaatrode boodschappentas waaruit twee preien staken. We vonden dat enorm teleurstellend.