Schuurtje

Pieter Omtzigt houdt de spanning er goed in. Hij weet ook hoe dat moet. Na Prinsjesdag verschijnt hij weer ten tonele. Met een lezing over zijn boek, dus twee vliegen in één klap. Maar dan? Wat gaat hij doen?
Nu zit hij nog thuis, zoals dat heet. Ik zit ook vaak thuis, ben al min of meer levenslang thuiswerker, maar noem dat niet thuiszitten. Je zegt het alleen maar als je gedwongen non-actief bent, dat het dus van jezelf moet of van anderen onder wie bijvoorbeeld de huisarts of de psychiater. Als je thuiszit, is het niet de bedoeling dat je dingen doet die je deed voordat je thuiszat. Je hoeft trouwens niet de hele tijd te zitten, wandelingetje is ook oké, ontspannen het schuurtje repareren prima, ja, als het maar geen wérk is.
Bij Pieter Omtzigt is het inmiddels onduidelijk of het wel echt thuiszitten is. Hij studeert immers sterk op een strategie, wat natuurlijk mag, het kan bij de revalidatie horen. Je kunt niet van de ene op de andere dag ineens niet meer thuiszitten. Moet je naartoe groeien.
Twee weken geleden kwam de commissie Spies met een rapport waarin stond wat er allemaal misging binnen het CDA. Kort samengevat: alles.
Misschien is het me ontgaan, maar het is niet helder welke conclusies het CDA daaraan verbindt. Ja, het bestuur is opgestapt, maar dat kon niet anders.
Mevrouw Spies riep ook iedereen op excuses te maken. Met iedereen bedoelde ze ook Pieter Omtzigt. Niemand is dat, meen ik, hartstochtelijk van plan. Wat is de zin van excuses als het niet in je opkomt die zelf te maken? Verplichte excuses zijn alleen maar loze woorden. 
Als kind had ik een hekel aan dat soort verplichtingen: “Bedank oom Max eens blij.” Of: “Zeg nou dat je het fijn vindt!”