Secuur

In de trein is de stiltecoupé geen stilcoupé meer. Komt doordat de conducteur heeft omgeroepen dat ze een te korte trein hebben meegekregen. Alsof iemand bij een vertrekpunt nonchalant treinen staat uit te delen.
Tijdje terug besloot ik niet meer te klagen over de NS, nu ook niet. Er is daar veel mis waaraan niemand wat kan doen. Ja, misschien kan dat wel, maar dan moet zo iemand eerst gevonden worden. Speld in hooiberg.
Vanwege de te korte trein vulde de stiltecoupé zich op volle kracht met reizigersgekakel.
In de stoel voor de mijne zit een man met een enorm verzorgd kaal hoofd. Dat hoofd steekt boven de achterkant van zijn stoel uit.
Goed te zien is dat het hoofd eerder op de dag secuur is ingevet. Ook zendt het een kruidige brandgeur (`mannelijk’) uit. Prima, maar toch sta ik er altijd even bij stil, omdat ik me afvraag: wat is het doel? Wie zegt er wat van? En als je er iets van wilt zeggen, wat dan?
De man is tevreden met zijn kale hoofd, want hij laat zijn hand er om de haverklap koesterend overheen gaan, alsof hij een dommelend hondje aait, terwijl hij – ik heb om het hoekje gekeken -  het scherm van zijn laptop bestudeert.
Daarop staan cijfers. Hier en daar een woord, maar vooral cijfers.
Dan gaat zijn telefoon. De beltoon komt uit een opera, weet niet welke. 
Er wordt wat tegen hem gezegd en hij reageert met: “Dat heb je al verteld.”
Hij luistert even en dan weer: “Ja, dat heb je al verteld.”
Gebeurt nog een keer: “Dat zei je al.” 
Hij sluit af met: “Ik zie je zo.”
Ik ken ook mensen die je vragen: ”Heb ik al verteld dat…” En dan noemen ze iets wat ze al verteld hebben. Ik zeg: “Ja, heb je verteld”. En dan vertellen ze het toch nog. 
Er is zó veel met ons aan de hand!