Sensoren

Vorige week had ik mijn elektrische tandenborstel in een hotel laten staan. Niet belangrijk verder, alleen ga ik dan niet bellen of ze die tandenborstel op kunnen sturen, want het is niet alleen een vieze vraag, maar ook een hoop gedoe (hoe verpak je zo’n ding?). Nee, dan koop ik een nieuwe, want zo gaat dat, bedrijfsongevalletje. 
Dat ik die tandenborstel vergeten was, had ik thuis pas ’s avonds laat in de gaten, toen ik naar bed wilde. Dan is de elektrische tandenborstelwinkel niet meer open, dus moest ik het even met een ouderwetse tandenborstel doen. Was even geleden, dus wennen. Wel dacht ik: wat hebben we het lang zo gedaan. Vroeg ik me toen weleens af of het alsjeblieft niet elektrisch kon. Weet ik niet, geloof het niet. 
Weer met de ouderwetse tandenborstel bezig moest ik mijn best doen me te concentreren op de bewegingen die ik ermee maakte, geleerd van mijn moeder, alweer enige tijd terug. Ze keek toe, toen: “Van boven naar beneden, je hoeft echt niet zo snel.” Ik voelde me ouder toen ik het zonder toezicht mocht.
De elektrische tandenborstel is spoedig een suf ding. Er komt een nieuwe aan, met snufjes, en die daarom een slimme tandenborstel wordt genoemd. Nee, roep ik kinderachtig, de tandenborstel is niet slim, de mensen die hem bedacht en gemáákt hebben! Ja, het is juist kinderachtig een tandenborstel zo te noemen.
In die borstel zitten sensoren en die geven aan een virtuele tandarts door hoe het zit met je gebit. Teletandheelkunde heet dat. En indien nodig krijg je te horen dat je iets anders en beter moet doen of dat je naar de tandarts moet, je eigen, met een behandel- en wachtkamer. Wil ik dat? Nee, niet per se. En ik weet niet of ik dat niet mag willen.