Sergeant

De coach van de fitnessclub zei gisterochtend dat hij had overwogen me te bellen om te zeggen dat ik niet mocht komen, omdat ik in de risicogroep zat. De eerste keer dat ik in zo’n groep zit, geloof ik, wat ik ook moeilijk vind omdat ik geen groepsmens ben. Toen ik vroeg waarom hij me niet gebeld had, haalde hij mild zijn schouders op en wees naar een apparaat waaraan ik moest gaan hangen. Terwijl ik daar hing, vroeg ik me af of dit misschien de laatste keer was en dat ik voorlopig thuis aan mijn conditie moest werken. 
Op zolder moet nog een doos staan met zelfhulpboeken uit de tijd dat die boeken zonder dat je er erg in had, je huis in kwamen: Zelf Wijn Maken, Zelf Gelukkig Zijn, Zelf Brood Bakken, er zal er vast een tussen zitten die Zelf Fit Worden is getiteld. 
Duidelijk is toch dat we veel meer thuis moeten doen. Had ik ook een boek dat Het Zelf Gezellig Maken heet?
Ik hoorde iemand zeggen dat het weer tijd wordt spelletjes te doen. Aan tafel dus. Ik heb goede herinneringen aan dat soort avonden uit mijn kindertijd. Zoute pinda’s erbij en luchtige muziek op de radio. De vraag is natuurlijk wel weer wie in je nabijheid mag zijn en wie niet. Voor een lid van de risicogroep is het uitkijken geblazen. Misschien geeft de overheid hier ook wel instructies voor. 
In Spanje mag je alleen de straat op voor boodschappen, de dokter of je werk. Het leger wordt ingezet om de boel te controleren. 
Misschien is dat hier over een paar dagen ook aan de hand. Het vraagt van iedereen een vastberaden aanpak. Ik stel me een barse soldaat voor: “Waar gaan we heen, meneertje?” En als je zegt “Ik ga even wc-papier en pastasaus kopen, sergeant” krijg je: “Ja, dat kan iedereen wel zeggen!”