Serieus

Denk het niet dagelijks, maar wel vaak: ik ga alles anders doen. Paar seconden later vind ik alles beetje veel en wordt het: ik ga veel anders doen. Het voornemen is vooral een voornemen, het heeft nog geen inhoud die sturend kan zijn.
Over een week of drie begint er een nieuw, lang jaar. Op oudejaarsdag zal het door me heen schieten wanneer ik in de bedrukte rij voor de oliebollenkraam sta: volgend jaar moeten paar dingen anders gaan. Het zijn dan al paar dingen geworden, wat minder is dan alles of veel. En dan ben ik aan de beurt en met een dampende zak onderweg naar huis, ben ik misschien vergeten wat er zojuist door me heen schoot.
Wellicht komt er binnen afzienbare tijd een nieuwe regering. Gebeurt waarschijnlijk in januari, een schrale maand die wel een vastberaden lach kan gebruiken. Zo zullen de nieuwe bewindspersonen op de trappen van het paleis staan: met een vastberaden lach, en in zondagse kleren natuurlijk. Het meest vastberaden zal onze premier lachen, want hij heeft er zin in en heeft `meer elan’ beloofd. 
Een van de praatprogramma’s heeft een politiek verslaggever die altijd grappig doet en niets serieus neemt. Misschien is dat laatste wel de beste houding. Daarom vinden politici het meestal niet lastig minuutje met hem te praten. Dinsdagavond deed de grappige verslaggever zijn best de premier even staande te houden op Het Binnenhof. Dat lukte nauwelijks, maar dat hoort op Het Binnenhof: je moet er in nerveuze haast overheen lopen.
De vraag aan de premier was wat hij bedoelde met meer elan. De premier lachte uiteraard hartelijk, maar had écht geen zin daarover te praten. Dat typeert het voornemen dat hij meer elan noemt. Er zijn gewoon geen woorden voor.