Service

In de trein van Amsterdam naar Nijmegen komt kort na vertrek een man de coupé binnen aan wie te zien is dat zijn leven niet helemaal op orde is. Hoe zie je dat? Ik weet het ook niet precies, maar geloof dat er zich een afstand manifesteert tussen hem en de werkelijkheid. Dat is te merken aan een wat boze, verwilderde blik en een erg losse dynamiek. Jaar of vijftig, schat ik. Hij heeft een grote tas bij zich die hij hard laat vallen naast de zitplaats waarop hij zich neerlegt – dat het woord, het lijkt niet op zitten wat hij doet: hij is duidelijk enorm vermoeid. Na nog geen minuut slaapt hij. En daar maakt hij ook onmiddellijk geluid bij, hij snurkt hard en grommend. Volgens mij is hij geen man die je om die reden wakker moet maken, want dan lok je vast een conflict uit. Niemand doet dat dan ook, hoewel iedereen verstoord naar hem kijkt. Ik ben benieuwd hoe de conducteur hiermee omgaat. Het is ook niet ondenkbaar dat de man geen vervoersbewijs heeft – `vervoersbewijs’ klinkt altijd wat plechtig, maar is hier wel passend. Eerst komt er een conductrice die bezorgd bij de man blijft staan. Ze raakt hem aan, maar dat heeft geen effect. Ze kijkt waar haar collega blijft. Als die met grote passen is genaderd, laat hij een glimlach zien waarin een boel begrip blinkt. Hij kent de reiziger, hij zegt `Ah, meneer…’ en dan volgt de achternaam. Hij brengt zijn neus controlerend boven het gezicht van de luide slaper: `Er zit vandaag wel erg veel in.’ Dan begint hij aan de man te schudden, wat pas na enige tijd effect heeft. Er volgt een chaotische gedachtewisseling over het kaartje. De man heeft er wel tien, maar geen ervan is vandaag geldig. `Dan maken we toch een nieuwe,’ zegt de conducteur. De man laat een instemmend geluid horen. Opmerkelijk is dat hij voor het nieuwe kaartje niets hoeft te betalen en ook dat hij op die service gerekend heeft. Misschien een ex-topman van de NS.